Το σύνδρομο της Αποφρακτικής Άπνοιας κατά τον Ύπνο (ΣΑΑΥ) είναι μία κλινική οντότητα που χαρακτηρίζεται από τη μερική ή πλήρη απόφραξη των ανώτερων αναπνευστικών οδών κατά τη διάρκεια του ύπνου. Χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενα επεισόδια κατά τον ύπνο είτε περιορισμού (Υπόπνοιες) είτε διακοπής (Άπνοιες) της αναπνοής, τα οποία προκαλούν διαλείπουσα Υποξαιμία και Υπερκαπνία (Chung, Yuan et al. 2008). Αυτά τα επεισόδια τερματίζονται με μια στιγμιαία αφύπνιση και μια αντιρροπιστική περίοδο υπεραερισμού, που αποτελούν τους θεμέλιους λίθους της παθοφυσιολογίας του συνδρόμου και της προκαλούμενης συμπτωματολογίας στους ασθενείς (Troxel, Buysse et al. 2010).
Η σοβαρότητα του ΣΑΑΥ ταξινομείται σύμφωνα με το δείκτη Απνοιών Υποπνοιών (AHI), δηλαδή τον αριθμό των επεισοδίων απνοιών και υποπνοιών που παρουσιάζει ο ασθενής σε διάρκεια μίας ώρας ύπνου. Κατά αυτό τον τρόπο, το ΣΑΑΥ θεωρείται ηπίου βαθμού όταν ο AHI είναι 5-15/ώρα ύπνου, μετρίου βαθμού όταν είναι 15-30/ώρα ύπνου ενώ AHI≤30/ώρα ύπνου οδηγεί στη διάγνωση του σοβαρού βαθμού ΣΑΑΥ (Ahmad, Makati et al. 2017).
Ο διαρκής κατακερματισμένος ύπνος στους ασθενείς που πάσχουν από ΣΑΑΥ προκαλεί μία πολυσυστημική απάντηση από τον οργανισμό με μεγάλη ποικιλία ημερήσιων και νυκτερινών συμπτωμάτων (Osman, Carter et al. 2018). Κοινά συμπτώματα του ΣΑΑΥ αποτελούν η υπερβολική ημερήσια υπνηλία, η κούραση, ο μη αναζωογονητικός ύπνος, η πρωινή κεφαλαλγία, η ευερεθιστότητα και η μειωμένη συγκέντρωση και μνήμη, το ροχαλητό, οι παρατηρούμενες άπνοιες και η νυκτουρία (Romero, Krakow et al. 2010).
Ο επιπολασμός του ΣΑΑΥ υπολογίζεται στο 10% σε άντρες μέσης ηλικίας και 3% σε γυναίκες μέσης ηλικίας (Peppard, Young et al. 2013). Ο κίνδυνος ανάπτυξης ΣΑΑΥ αυξάνεται με την ηλικία (Kohler and Stradling 2010), ενώ σημαντικοί παράγοντες κινδύνου είναι, επίσης, η παχυσαρκία και το άρρεν φύλο (Young, Peppard et al. 2002). Συχνά το ΣΑΑΥ υποδιαγιγνώσκεται, ιδιαίτερα σε ασθενείς που πάσχουν από Στεφανιαία Νόσο (ΣΝ) (Leao, Conde et al. 2016), γεγονός που πιθανόν σχετίζεται με τα διαγνωστικά μέσα που χρησιμοποιούνται.
Το ΣΑΑΥ έχει συσχετιστεί επιδημιολογικά με αυξημένο κίνδυνο για διάφορες καρδιαγγειακές εκδηλώσεις, όπως Αρτηριακή Υπέρταση (Dart, Gregoire et al. 2003), Αγγειακά Εγκεφαλικά Επεισόδια (Yaggi, Concato et al. 2005), Καρδιακή Ανεπάρκεια (Wang, Parker et al. 2007) και Κολπική Μαρμαρυγή (Gami, Hodge et al. 2007). Επιπλέον, το ΣΑΑΥ έχει συσχετιστεί με αυξημένη καρδιαγγειακή θνησιμότητα και είναι πιθανόν να αποτελεί ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για ανάπτυξη Καρδιαγγειακής Νόσου (Sanchez-de-la-Torre, Campos-Rodriguez et al. 2013). Μία μεταανάλυση προοπτικών μελετών κοόρτης έδειξε ότι το ΣΑΑΥ αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο για Ισχαιμική Καρδιοπάθεια, Αγγειακό Εγκεφαλικό Επεισόδιο και θνησιμότητα από κάθε αίτιο (Wang, Parker et al. 2007). Επιπλέον, το ΣΑΑΥ έχει συσχετιστεί με βιολογικούς δείκτες πρώιμης αθηροσκλήρωσης (Drager, Bortolotto et al. 2005).
Παθοφυσιολογικά, η άπνοια κατά τη διάρκεια του ύπνου προκαλεί υποξαιμία και κατά συνέπεια ανισορροπία μεταξύ της προσφοράς και ζήτησης οξυγόνου στους ιστούς, γεγονός που μπορεί να έχει ιδιαίτερες επιπτώσεις σε καταστάσεις μειωμένης παροχής οξυγόνου, όπως είναι τα Οξέα Στεφανιαία Σύνδρομα (ΟΣΣ) (Peker, Hedner et al. 2000). Το ΣΑΑΥ με τον επαναλαμβανόμενο κύκλο απνοιών - αφυπνίσεων φαίνεται ότι προκαλεί έντονο ερεθισμό της συμπαθητικής οδού (Somers, Dyken et al. 1995), αιχμές της Αρτηριακής Πίεσης, τα οποία προκαλούν αύξηση της τοιχωματικής τάσης στο καρδιακό τοίχωμα (Virolainen, Ventila et al. 1995) και πιθανόν προδιαθέτουν για καρδιακές αρρυθμίες (Guilleminault, Connolly et al.).
Πιο συγκεκριμένα το ΣΑΑΥ έχει επίπτωση σε έξι αλληλοεπηρεαζόμενες καρδιομεταβολικούς οδούς: το οξειδωτικό στρες, τη φλεγμονή, τη δυσλιπιδαιμία, την ευαισθησία στη ινσουλίνη και το μεταβολισμό της γλυκόζης, την ενδοθηλιακή δυσλειτουργία και την αθηροσκλήρωση (Hoyos, Drager et al. 2017).
Το οξειδωτικό στρες αποτελεί την ανισορροπία μεταξύ των οξειδωτικών και αντιοξειδωτικών συστημάτων του οργανισμού και έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή και απελευθέρωση ελεύθερων ριζών οξυγόνου. Έχει συσχετιστεί με τον αυξημένο κίνδυνο για αθηροσκλήρωση. Διάφορες μελέτες έχουν αξιολογήσει την επίπτωση του ΣΑΑΥ στο οξειδωτικό στρες, με όλες τις δυσκολίες που έχει η μελέτη του οργανισμού σε μικροκυτταρικό επίπεδο (Svatikova, Wolk et al. 2005).
Η συστηματική φλεγμονή παίζει σημαντικό ρόλο στην αθηροσκλήρωση και στην αντίσταση στην ινσουλίνη. Πολλοί πιστεύουν ότι το ΣΑΑΥ αποτελεί μία κατάσταση χαμηλού βαθμού φλεγμονής. Η άποψη αυτή ενισχύεται από τη συσχέτιση του ΣΑΑΥ με διάφορους δείκτες φλεγμονής, όπως η IL-6 (Chami, Fontes et al. 2013) και η CRP(Yokoe, Minoguchi et al. 2003).
Η σχέση μεταξύ ΣΑΑΥ και δυσλιπιδαιμίας έχει φανεί σε διάφορες πολυκεντρικές μελέτες σε βαθμό που κάποιοι να υποστηρίζουν ότι το ΣΑΑΥ αποτελεί έναν ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για δυσλιπιδαιμία (Newman, Nieto et al. 2001). Πιθανόν, το ΣΑΑΥ να επηρεάζει την αποτελεσματικότητα του οργανισμού να μεταβολίζει το λίπος (Phillips, Yee et al. 2011).
Έχει φανεί ακόμη σε διάφορες μελέτες, η σχέση του ΣΑΑΥ με το μεταβολισμό της ινσουλίνης και κυρίως ως προγνωστικός παράγοντας της αντίστασης στην ινσουλίνη (Priou, Le Vaillant et al. 2012) και κατ’ επέκταση της ανάπτυξης Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2, ο οποίος αποτελεί ένα από τους πιο ισχυρούς παράγοντες κινδύνου για καρδιαγγειακή νόσο. Μελέτες που έχουν εξετάσει τις συνέπειες της θεραπείας με CPAP στην ευαισθησία στην ινσουλίνη και στην ανοχή στη γλυκόζη έχουν δείξει βελτίωση κάποιων δεικτών σε ασθενείς που λαμβάνουν θεραπεία με CPAP(Weinstock, Wang et al. 2012) παρέχοντας κάποιες περαιτέρω ενδείξεις για τη συσχέτιση του ΣΑΑΥ με το Σακχαρώδη Διαβήτη. Βέβαια υπάρχουν και αρνητικές μελέτες που πιθανά να αντανακλά την ετερογένεια στο σχεδιασμό, τη διάρκεια και τη συμμόρφωση στη θεραπεία των μελετών.
Όσον αφορά στην ενδοθηλιακή δυσλειτουργία πρόκειται για την μειωμένη ικανότητα του ενδοθηλίου για αγγειοδιαστολή λόγω της απώλειας απόκρισης του σήματος του Οξειδίου του Αζώτου (NO). Η ενδοθηλιακή δυσλειτουργία αποτελεί έναν πρώιμο δείκτη αθηροσκλήρωσης και προγνωστικό δείκτη για μελλοντικά καρδιακά συμβάματα (Hoyos, Melehan et al. 2015). Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για τη συσχέτιση του ΣΑΑΥ με την ενδοθηλιακή δυσλειτουργία. Μεγάλες τυχαιοποιημένες μελέτες έχουν γενικώς δείξει ότι η θεραπεία με CPAP έχει θετική επίπτωση στη λειτουργία του ενδοθηλίου (Phillips, Yee et al. 2011) και κατά συνέπεια το ΣΑΑΥ φαίνεται να συσχετίζεται με την ενδοθηλιακή δυσλειτουργία (Ip, Tse et al. 2004).
Σταθερά στοιχεία από μελέτες έχουν συσχετίσει ισχυρά το ΣΑΑΥ με την αθηροσκλήρωση (Drager, Polotsky et al. 2011). Αυτός ο συσχετισμός έχει φανεί όχι μόνο σε υγιή κατά τα άλλα άτομα που πάσχουν από ΣΑΑΥ (Drager, Bortolotto et al. 2005), αλλά επίσης και σε ασθενείς που πάσχουν από διάφορες άλλες συννοσηρότητες, όπως η Αρτηριακή Υπέρταση (Drager, Bortolotto et al. 2009) ή το μεταβολικό σύνδρομο (Drager, Bortolotto et al. 2010). Σημαντική είναι η συσχέτιση, πιο συγκεκριμένα, με την αθηροσκλήρωση των στεφανιαίων αγγείων και άρα κατ’ επέκταση με τη ΣΝ (Sorajja, Gami et al. 2008). Η συσχέτιση του ΣΑΑΥ με προαθηρωματικές καταστάσεις είναι επίσης καλά τεκμηριωμένη, όπως με την Αρτηριακή Υπέρταση, και ιδιαίτερα με ανθεκτικές μορφές της (Pedrosa, Drager et al. 2011).
Συμπερασματικά φαίνεται μία παθοφυσιολογική συσχέτιση μεταξύ του ΣΑΑΥ με καλά τεκμηριωμένους αθηρογενετικούς μηχανισμούς, όπως η φλεγμονή (Lui, Lam et al. 2009), το οξειδωτικό στρες (Lavie 2003), η ενδοθηλιακή δυσλειτουργία (Hoyos, Melehan et al. 2015), η αντίσταση στην ινσουλίνη (Kent, McNicholas et al. 2015) και η δυσλειτουργία στο μεταβολισμό των λιπιδίων (Li, Thorne et al. 2005) και κατά συνέπεια η πιθανότητα για συσχέτιση του ΣΑΑΥ με τη ΣΝ είναι αρκετά υψηλή. Το παρακάτω σχήμα παρουσιάζει γραφικά τους πιθανούς παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς που συνδέουν το ΣΑΑΥ με την καρδιαγγειακή νόσο.
Διάφορες επιδημιολογικές μελέτες έχουν μελετήσει τη συσχέτιση μεταξύ ΣΑΑΥ και ΣΝ. Ο επιπολασμός του ΣΑΑΥ σε ασθενείς που πάσχουν από Ισχαιμική Καρδιοπάθεια έχει υπολογιστεί στο 45-70% (Peker, Hedner et al. 2000). Προοπτικές μελέτες έχουν δείξει ότι το ΣΑΑΥ στη μέση ηλικία αυξάνει το κίνδυνο για καρδιαγγειακά συμβάματα σε μέση επταετή παρακολούθηση (Peker, Carlson et al. 2006). Μεγάλες πληθυσμιακές μελέτες κοόρτης έχουν δείξει την αύξηση του καρδιαγγειακού κινδύνου σε ασθενείς με ΣΑΑΥ, όπως η Wisconsin Sleep cohort, στην οποία το σοβαρού βαθμού ΣΑΑΥ συσχετίστηκε ως ανεξάρτητος προγνωστικός παράγοντας με καρδιαγγειακή θνησιμότητα (Punjabi, Caffo et al. 2009). Η Australian Busselton Study παρόλο που δεν συμπεριέλαβε στα καταληκτικά της σημεία τoν καρδιαγγειακό κίνδυνο, συσχέτισε το ΣΑΑΥ με την θνησιμότητα από κάθε αίτιο (Marshall, Wong et al. 2008).
Ισχυρή ένδειξη της συσχέτισης μεταξύ του ΣΑΑΥ και του καρδιαγγειακού κινδύνου αποτελεί το διαφορετικό χρονικό πρότυπο του ρίσκου για αιφνίδιο θάνατο αυτών των ασθενών. Φαίνεται ότι οι ασθενείς που πάσχουν με ΣΑΑΥ παρουσιάζουν μία υψηλή στατιστική πιθανότητα για αιφνίδιο θάνατο από καρδιακά αίτια κατά τη διάρκεια του ύπνου, γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με τον υπόλοιπο πληθυσμό, στον οποίο εκείνες τις ώρες παρουσιάζεται μία ακριβώς αντίθετη τάση, με το ναδίρ της πιθανότητας για αιφνίδια καρδιακό θάνατο να παρουσιάζεται κατά τη διάρκεια του ύπνου (Gami , Howard et al. 2005).
Ακόμα μία ισχυρή ένδειξη για τη συσχέτιση μεταξύ ΣΑΑΥ και του καρδιαγγειακού κινδύνου αποτελεί η επίδραση της θεραπείας του ΣΑΑΥ στον καρδιαγγειακό κίνδυνο. Τυχαιοποιημένες μελέτες γενικώς αναφέρουν μία μείωση του καρδιαγγειακού κινδύνου σε θνητότητα και θνησιμότητα μετά από θεραπεία με CPAP(Anandam, Patil et al. 2013), η οποία αποτελεί το θεμέλιο λίθο της θεραπείας του συνδρόμου. Ιδιαίτερα οι Marinet al. έδειξαν μετά από δεκαετή παρακολούθηση ότι σε μη θεραπευόμενο σοβαρού βαθμού ΣΑΑΥ τα μη θανατηφόρα καρδιακά συμβάματα και η καρδιαγγειακή θνησιμότητα αυξήθηκε σε σχέση με τους ασθενείς που ελάμβαναν θεραπεία για ΣΑΑΥ (Marin, Carrizo et al. 2005). Επιπλέον, η χρήση CPAP σε ασθενείς που έχουν διαπιστωμένα ΣΝ έχει συσχετιστεί με μείωση του ρίσκου για Καρδιαγγειακά συμβάματα (Milleron, Pilliere et al. 2004).
Ωστόσο, η θετική επίπτωση της θεραπεία του ΣΑΑΥ δεν αποδείχτηκε στη μεγάλη πολυκεντρική μελέτη SAVE, όπου σε μετρίας σοβαρότητας ΣΑΑΥ δεν φάνηκε διαφορά μεταξύ χρήσης CPAP και γενικότερης θεραπείας στο τελικό καταληκτικό σημείο των καρδιαγγειακών συμβαμάτων σε ασθενείς που είχαν εγκαταστημένη ΣΝ (McEvoy, Antic et al. 2016). Αυτό το γεγονός κατέδειξε την ανάγκη για περαιτέρω έρευνα πάνω στο ζήτημα της συσχέτισης του ΣΑΑΥ και της ΣΝ, προκειμένου να διερευνηθούν οι πολύπλοκες παθοφυσιολογικές οδοί που συνδέουν τις δύο οντότητες (Araslanova, Paradis et al. 2017).
H ΣΝ αποτελεί τον πιο ισχυρό προγνωστικό παράγοντα για μυοκαρδιακή ισχαιμία και τη συχνότερη αιτία θανάτου στις αναπτυγμένες χώρες (Deloukas, Kanoni et al. 2013). Αποτελεί επίσης την κλινική οντότητα που καταναλώνει τους περισσότερους πόρους των συστημάτων υγεία παγκοσμίως (Go, Mozaffarian et al. 2014).
Πολλές μελέτες έχουν εξετάσει τους παράγοντες κινδύνου για ΣΝ και έχουν δείξει ένα πολύπλοκο σύστημα μεταβολικών, γενετικών, περιβαλλοντικών και κοινωνικών παραγόντων (Roberts 2014). Οι ασθενείς που πάσχουν από ΣΝ έχουν αυξημένη συχνότητα στο ΣΑΑΥ (Mooe, Rabben et al. 1996). Με τις νεότερες τεχνικές αξιολόγησης της ΣΝ, όπως η καρδιακή αξονική τομογραφία, έχει βρεθεί θετική συσχέτιση μεταξύ της επασβέστωσης των στεφανιαίων αρτηριών και της σοβαρότητας του ΣΑΑΥ (Inami, Seino et al. 2012). Συγκεκριμένα οι Inami et al. μελετώντας 83 ασθενείς που έπασχαν από σοβαρού βαθμού ΣΑΑΥ βρέθηκε να παρουσιάζουν αυξημένο φορτίο αθηροσκλήρωσης στεφανιαίων αρτηριών στην αξονική τομογραφία, ενώ και το Gensini score τους ήταν πολύ υψηλό (Inami, Seino et al. 2012). Επιπλέον, οι Soraja et al. μελετώντας 202 ασθενείς χωρίς κλινική ΣΝ, βρήκαν ισχυρή συσχέτιση μεταξύ ΣΑΑΥ και υποκλινικής ΣΝ (Sorajja, Gami et al. 2008).
Επιπρόσθετα αρκετές μελέτες έχουν καταλήξει ότι το ΣΑΑΥ αποτελεί ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για ανάπτυξη ΣΝ (Schafer, Koehler et al. 1999, McNicholas and Bonsigore 2007). Η προοπτική, διαχρονική μελέτη Sleep Health Heart Study βρήκε ότι το ΣΑΑΥ αποτελεί ένα σημαντικό προγνωστικό παράγοντα για ανάπτυξη ΣΝ και Καρδιακής Ανεπάρκειας στους άντρες ηλικιών από 40 έως 70 ετών (Gottlieb, Yenokyan et al. 2010). Τα αποτελέσματα αυτά, όμως, δεν πρέπει να λαμβάνονται ως δεδομένα σε όλες τις μελέτες, ούτε μπορούν να γενικευτούν σε όλους τους πληθυσμούς, καθώς εξακολουθεί να υπάρχει ασυμφωνία μεταξύ των μελετών (Newman, Nieto et al. 2001).
Τα ΟΣΣ είναι η κύρια εκδήλωση της ΣΝ. Περιλαμβάνουν το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου με ανάσπαση του ST (STEMI), το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου χωρίς ανάσπαση του ST (NSTEMI) και την ασταθή στηθάγχη (UA) (Amsterdam, Wenger et al. 2014). Αφορούν το 1% του ενήλικου πληθυσμού παγκοσμίως και αποτελούν τη συχνότερη αιτία θανάτου (Peppard, Young et al. 2013). Οι ασθενείς που έχουν υποστεί ΟΣΣ βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο για θανατηφόρα και μη θανατηφόρα καρδιακά συμβάματα (Lee, Khoo et al. 2009).
Όλες οι μελέτες συγκλίνουν στον υψηλό επιπολασμό του ΣΑΑΥ σε ασθενείς που έχουν υποστεί ΟΣΣ, ο οποίος έχει υπολογιστεί έως και 65,7% (Lee, Khoo et al. 2009). Ωστόσο, φαίνεται να υπάρχει μία τάση υποδιάγνωσης του συνδρόμου (Ludka, Stepanova et al. 2014), ιδιαίτερα σε αυτούς ακριβώς τους ασθενείς. Αυτό, ίσως οφείλεται στα υπάρχοντα διαγνωστικά μέσα καθώς ως μέθοδος εκλογής για τη διάγνωση του ΣΑΑΥ θεωρείται η πολυυπνογραφία (Van de Water, Holmes et al. 2011), η οποία όμως έχει διάφορους περιορισμούς όσον αφορά στο κόστος και στη διαθεσιμότητα, που περιορίζουν αισθητά την κλινική της χρήση (Netzer NC etal., 1999). Τα ερωτηματολόγια για τη διαστρωμάτωση του κινδύνου για ΣΑΑΥ, αποτελούν έναν εύχρηστο και φθηνό τρόπο αξιολόγησης των ασθενών (Jesus, Dias-Filho et al. 2010).
Το ερωτηματολόγιο STOP-Bang (ακρώνυμο για Snoring, Tiredness, Observed apnoea, high blood Pressure, Body mass index, Age, Neck circumference και Gender) αρχικά είχε αναπτυχθεί και σταθμιστεί για χρήση σε χειρουργικούς ασθενείς (Chung, Yegneswaran et al. 2008). Είναι εργαλείο αυτοαξιολόγησης και αποτελείται από οκτώ ερωτήσεις με θετική (Ναι) ή αρνητική (Όχι) απάντηση. Όταν το αποτέλεσμα είναι ≥ 3 πόντους (θετικές απαντήσεις), τότε διαγιγνώσκει την πιθανότητα ύπαρξης του ΣΑΑΥ με ευαισθησία 83.6%, ειδικότητα 56.4%, θετική προγνωστική αξία (PPV) 81.0% και αρνητική προγνωστική αξία (NPV) 60.8% (Chung, Yegneswaran et al. 2008). To ερωτηματολόγιο STOP-Bang έχει σταθμιστεί στα ελληνικά (Tsara, Steiropoulos et al. 2016). Επιπλέον έχει αποδειχθεί η αξία του ως ένα εύχρηστο εργαλείο διαστρωμάτωσης της πιθανότητας ύπαρξης ΣΑΑΥ σε ασθενείς που έχουν υποστεί ΟΣΣ (McCormack, Pabla et al. 2012).
Το ερωτηματολόγιο Berlin περιλαμβάνει ερωτήσεις για Ροχαλητό (κατηγορία 1), ημερήσια υπνηλία (κατηγορία 2) και Αρτηριακή Υπέρταση και το Δείκτη Μάζας Σώματος (κατηγορία 3). Αποτελεί ένα εύχρηστο εργαλείο για διαστρωμάτωση της πιθανότητας ύπαρξης ΣΑΑΥ σε ασθενείς (Netzer, Stoohs et al. 1999). Έχει σταθμιστεί στα ελληνικά (Bouloukaki, Komninos et al. 2013), ενώ έχει επίσης χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν για διαστρωμάτωση του κινδύνου σε ασθενείς που έχουν υποστεί ΟΣΣ (Jesus, Dias-Filho et al. 2010).
Η κλίμακα ημερήσιας υπνηλίας Epworth (Epworth Sleepiness Scale, ESS) αποτελεί ένα ερωτηματολόγιο αυτοαξιολόγησης, το οποίο δίνει μία μετρήσιμη ένδειξη της συνολικής ημερήσιας υπνηλίας του ατόμου κατά τη διάρκεια του τελευταίου μήνα (Johns 1991). Σε ασθενείς που πάσχουν από ΣΑΑΥ, το αποτέλεσμα της ESS έχει συσχετιστεί θετικά με τον Απνοϊκό δείκτη (AHI) και το ελάχιστο κορεσμό του Οξυγόνου (SaO2) που καταγράφεται κατά τη νύκτα, μετατρέποντας το ESS σε ένα προγνωστικό δείκτη για την ύπαρξη ΣΑΑΥ (Johns MW, 1991). Έχει σταθμιστεί στα ελληνικά (Tsara, Serasli et al. 2004), ενώ έχει χρησιμοποιηθεί με επιτυχία για την αξιολόγηση ασθενών που έχουν υποστεί ΟΣΣ (Szymanski, Filipiak et al. 2013, Shimazu, Hirashiki et al. 2015, Wu, Yuan et al. 2016).
Η διαστρωμάτωση του κινδύνου για ΣΑΑΥ φαίνεται ότι αποτελεί ουσιαστικό μέρος της πρώιμης εκτίμησης των ασθενών που έχουν υποστεί ΟΣΣ (Leao, Conde et al. 2016). Τα ερωτηματολόγια είναι η πιο εύχρηστη εναλλακτική επιλογή της πολυυπνογραφίας (Ramachandran and Josephs 2009), ενώ από ότι φάνηκε στη δική μας μελέτη, δεν παρουσιάζονται μεταξύ των τριών ερωτηματολογίων που χρησιμοποιήσαμε σημαντικές στατιστικές διαφορές.
Η σχέση μεταξύ ΣΑΑΥ και ΣΝ είναι πολύπλοκη και πολυπαραγοντική. Ιδιαίτερη σημασία φαίνεται ότι έχει η διάγνωση του ΣΑΑΥ σε ασθενείς που έχουν υποστεί ΟΣΣ, ως μέσο διαστρωμάτωσης του κινδύνου για συνολική θνησιμότητα, όπως και για περαιτέρω θεραπεία. Το μεγάλο ποσοστό ασθενών υψηλού κινδύνου για ΣΑΑΥ μεταξύ ασθενών που έχουν υποστεί ΟΣΣ, αποτελεί μία σοβαρή ένδειξη για την παθοφυσιολογική συσχέτιση μεταξύ των δύο οντοτήτων. Ο υψηλός επιπολασμός του ΣΑΑΥ σε ασθενείς που έχουν υποστεί ΟΣΣ πρέπει να θεωρείται δεδομένος, ωστόσο η μεταξύ τους παθοφυσιολογική σχέση και ο ρόλος του ΣΑΑΥ στα ΟΣΣ πρέπει να διερευνηθεί περισσότερο. Με τη χρήση εύχρηστων ερωτηματολογίων είναι η δυνατή μία έγκαιρη διαστρωμάτωση κινδύνου για ΣΑΑΥ σε ασθενείς που έχουν υποστεί ΟΣΣ με πιθανή επίπτωση στην πορεία της θεραπείας τους.
コメント